Orðafrágreiðingar
|
Onnur Mósebók, kapittul 7
Framhald
v1
Men Harrin segði við Móses: «Sí, eg geri teg sum Guð fyri Fárao; men Áron, bróðir tín, skal vera profetur tín.
v2
Tú skalt siga við hann alt, sum eg bjóði tær, men Áron, bróðir tín, skal bera tað upp á mál við Fárao, til tess at hann skal geva Ísraelsmonnum loyvi at fara úr landi sínum.
v3
Men eg skal herða hjarta Fáraos og síðan fremja mong jartekin og mangar fyriburðir í Egyptalandi.
v4
Kortini vil Fárao ikki lurta eftir tykkum; men eg skal leggja hond mína á Egyptaland og føra herfylkingar mínar, fólk mítt Ísraelsmenn, út úr Egyptalandi við miklum revsingardómum;
v5
og Egyptar skulu sanna, at eg eri Harrin, tá ið eg rætti út hond mína yvir Egyptaland og føri Ísraelsmenn út frá teimum!»
v6
Tá gjørdu Móses og Áron, eins og Harrin hevði boðið teimum at gera.
v7
Móses var áttati ára gamal og Áron áttati og trý, tá ið teir talaðu við Fárao.
Jartekin við stavi Árons
v8
Síðan talaði Harrin við Móses og Áron og segði:
v9
«Tá ið Fárao krevur okkurt jartekin av tykkum, tá skalt tú siga við Áron: Tak stav tín og tveit hann niður fyri Fárao, so skal hann verða ormur.»
v10
Síðan gingu Móses og Áron inn fyri Fárao og gjørdu, eins og Harrin hevði boðið teimum. Áron tók stav sín og tveitti hann niður fyri Fárao og tænarar hansara; og stavurin varð ormur.
v11
Tá sendi Fárao boð eftir vísmonnunum og gandakøllunum, men hesir rúnarmenn Egyptalands vóru førir fyri at gera tað sama við rúnarveldi sínum.
v12
Teir tveittu frá sær hvør sín stav, og stavirnir vórðu at ormum; men stavur Árons gloypti støvum teirra.
v13
Men hjarta Fáraos herdist við sama lag, og hann vildi ikki lurta eftir teimum, eins og Harrin hevði sagt.
Fyrsta plága: Vatn til blóð
v14
Tá segði Harrin við Móses: «Hjarta Fáraos er hart, og hann vil ikki loyva fólkinum at fara;
v15
far tí í morgin snimma til Fárao, tá ið hann fer oman at vatninum, og statt fyri honum á Níláarbakkanum; í hondini skalt tú hava stavin, sum varð ormur;
v16
og tú skalt siga við hann: «Harrin, Guð Hebrea, hevur sent meg til tín við hesum boðum: Loyv fólki mínum at fara, so at tey mega tæna mær í oyðimørkini. Men higartil hevur tú verið óhoyriligur.
v17
So sigur Harrin: Av hesum skalt tú sanna, at eg eri Harrin: Sí, við hesum stavi, sum eg havi í hondini, skal eg sláa á vatnið í Nílánni, so at tað verður broytt í blóð!
v18
Fiskarnir í Nílánni skulu doyggja, og Níláin skal dampa so illa, at Egyptum stendst við at drekka vatnið úr Nílánni!»
v19
Og Harrin mælti við Móses: «Sig við Áron: Tak stav tín og rætt hond tína út yvir vøtn Egyptalands, yvir áir og løkir, yvir blotar og allar hyljar, og vatnið skal verða at blóði; og blóðið skal vera um alt Egyptaland bæði í træílátum og steinkerum.»
v20
Móses og Áron gjørdu nú, eins og Harrin hevði boðið; og hann hevði upp stavin og sló á vatnið í Nílánni fyri eygum Fáraos og fyri eygum tænara hans; og alt vatnið í Nílánni broyttist og varð blóð.
v21
Fiskarnir í Nílánni doyðu; og Níláin dampaði so illa, at Egyptar ikki kundu drekka vatnið úr henni; og blóð var um alt Egyptaland.
v22
Men rúnarmenn Egypta gjørdu tað sama við rúnarveldi sínum; tí herdist hjarta Fáraos; og hann vildi ikki lurta eftir teimum, eins og Harrin hevði sagt.
v23
Fárao snúðist heim aftur til sín sjálvs og legði heldur einki lag í hetta.
v24
Men allir Egyptar løgdust at grava fram við Nílánna eftir vatni til at drekka, tí at teir kundu ikki drekka vatnið úr Nílánni.
v25
Nú liðu sjey dagar, eftir at Harrin hevði sligið Nílánna.
|