v1 Leggið tí av allan illskap og alt svik og fals og alla øvund og alt illmæli, v2 og stundið eins og nýfødd børn eftir hini andligu, ósviknu mjólk, fyri at tit kunnu vaksa av henni til frelsu; v3 um tað er so, at tit hava smakkað, at Harrin er góður. v4 Komið til hansara, hin livandi steinin, sum væl varð vrakaður av monnum, men er útvaldur og dýrmætur hjá Guði, v5 og latið tykkum sjálvar verða uppbygdar sum livandi steinar til eitt andligt hús, til ein heilagan prestaskap, til at frambera andlig offur væl toknað av Guði fyri Jesus Krist. v6 Tí at tað eitur í skriftini: «Sí, eg leggi í Sion ein aðalhyrnisstein, útvaldan og dýrmætan; og tann, sum trýr á hann, skal als ikki verða til skammar.» v7 Tykkum tí, sum trúgva, hoyrir æran til; men hinum vantrúgvu er hesin steinurin, sum smiðirnir vrakaðu, vorðin ein aðalhyrnissteinur og ein snávingarsteinur og ein meinbogaklettur; v8 og teir renna á hann, við tað at teir eru ólýdnir móti orðinum, men til tess vóru teir eisini ætlaðir. v9 Men tit eru ein útvald slekt, ein kongaligur prestaskapur, ein heilag tjóð, eitt ognarfólk, fyri at tit skulu boða frá dygdum hansara, sum kallaði tykkum frá myrkrinum til sítt undurfulla ljós; v10 tit, sum áður ikki vóru eitt fólk, men nú eru Guðs fólk, tit, sum ikki funnu miskunn, men nú hava fingið miskunn.

v11 Elskaðu tit! Eg áminni tykkum sum gestir og útlendingar at halda tykkum frá holdligum girndum, sum jú eru í stríði móti sálini, v12 so at tit hava eina góða atferð heidninganna millum, fyri at teir av teimum góðu gerningum, sum teir fáa at síggja, kunnu prísa Guði á vitjunardeginum fyri tað, sum teir nú tala ilt um tykkum fyri sum illgerðarmenn.

v13 Verið fyri Harrans sakir eini og hvørjari menniskjuligari fyriskipan undirgivnir, hvørt tað so er einum kongi sum hinum hægsta, v14 ella landshøvdingum sum teimum, ið av honum eru sendir, teimum til revsingar, sum gera ilt, men teimum til rós, sum gera gott. v15 Tí at soleiðis er tað Guðs vilji, at tit við at gera tað, ið gott er, skulu teppa vankunnuni hjá fávitskutum monnum; v16 sum frælsir, men ikki sum teir, ið hava frælsið sum lótir fyri illskapin, men sum tænarar Guðs. v17 Virðið øll, elskið brøðraskapin, óttist Guð, heiðrið kongin!

v18 Tit tænarar, verið húsbóndum tykkara undirgivnir við mesta ótta, ikki bert teimum góðu og mildu, men eisini teimum ólagaligu. v19 Tí at tað fær yndi, um einhvør av samviti við Guð tolir tvørleikar og líður sakleysur. v20 Tí at hvat rós er í tí, um tit eru tolnir, tá ið tit synda og fáa revsing afturfyri? Men um tit eru tolnir, tá ið tit gera gott og líða ilt kortini, tað finnur náði hjá Guði. v21 Tí at til tess eru tit kallaðir, av tí at Kristus leið eisini fyri tykkum og eftirlæt tykkum eina fyrimynd, fyri at tit skulu fylgja fótasporum hansara. v22 Hann gjørdi ikki synd, og svik vórðu ikki funnin í munni hansara. v23 Hann deildi ikki aftur ímót, tá ið hann varð deildur, og hann hóttaði ikki, tá ið hann leið, men hann læt tað til hansara, sum dømir rættvísliga. v24 Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið, fyri at vit, deyðir frá syndunum, skulu liva fyri rættvísini. Við sár hansara eru tit grøddir. v25 Tí at tit vóru vilstir sum seyðir, men nú hava tit vent við til hirðan og tilsjónarmannin fyri sálum tykkara.