v1 Móses svaraði: «Men teir munnu ikki fara at trúgva mær og ikki lurta eftir mær, men siga: Harrin hevur ikki birtst fyri tær!» v2 Tá segði Harrin við hann: «Hvat er hatta, sum tú hevur í hondini?» Hann svaraði: «Hetta er stavur.» v3 Hann segði: «Tveit hann á jørðina!» Og tá ið hann hevði tveitt hann á jørðina, varð hann at ormi, sum Móses mátti flýggja undan. v4 Síðan segði Harrin við Móses: «Rætt út hond tína og trív um ormssporlið.» Og tá ið hann rætti út hond sína og treiv um hann, varð hann aftur at stavi í hond hansara. v5 «Til tess at teir mega trúgva, at Harrin, Guð fedra teirra, Guð Ábrahams og Guð Ísaks og Guð Jákups, hevur birtst fyri tær!» v6 Uppaftur segði Guð við hann: «Stikk hond tína í barmin!» Hann stakk tá hond sína í barmin; men tá ið hann tók hana út aftur, var hon hvít sum kavi av líktrá. v7 Síðan segði hann: «Stikk aftur hond tína í barmin!» Hann stakk tá aftur hond sína í barmin; men tá ið hann tók hana úr aftur barminum, var hon vorðin aftur eins og annað hold hansara. v8 «Vilja teir nú ikki trúgva tær og ikki leggja lag í títt fyrsta jartekin, so munnu teir fara at geva tí seinna gætur. v9 Men leggja teir lag í hvørki av hesum jartekinum og vilja ikki lurta eftir tær, tá skalt tú taka vatn upp úr Nílánni og oysa tað út um vøllin; og vatnið, sum tú tekur upp úr Nílánni, skal verða blóð á vøllinum!» v10 Men Móses segði við Harran: «Orsaka meg, Harri! Eg havi ongantíð verið orðkringur maður hvørki áður ella nú, eftir at tú hevur talað við tænara tín, tí at eg eri tungur fyri málinum og seinførur til at tala.» v11 Tá svaraði Harrin honum: «Hvør hevur givið manni mál, og hvør ger hann dumban ella deyvan, skygdan ella blindan? Hvør annar enn Harrin? v12 Far nú; tí at eg skal vera við munni tínum og kenna tær, hvussu tú skalt tala!» v13 Men hann segði: «Orsaka meg, Harri, send tú einhvønn annan!» v14 Tá reiddist Harrin inn á Móses og segði: «Hevur tú ikki Áron, bróður tín, Levitan? Eg veit, at hann er orðkringur maður; og sí, hann er eisini á veg at hitta teg; og hann man fegnast í hjarta sínum, tá ið hann sær teg. v15 Tú skalt tala til hansara og leggja honum orðini í munnin, og eg vil vera við munni tínum og munni hansara og kenna tykkum, hvat tit skulu gera. v16 Hann skal tala fyri teg til fólkið; og hann skal vera tær muður, og tú skalt vera honum eins og Guð. v17 Og tak tær í hondina henda stavin, sum tú skalt gera jartekinið við!»

v18 Síðan fór Móses heim aftur til Jetro, verfaðir sín, og segði við hann: «Loyv mær at fara aftur til ættarbrøður mínar í Egyptalandi at vita, um teir enn eru á lívi.» Jetro svaraði Mósesi: «Far tú í friði.» v19 Tá segði Harrin við Móses í Midianlandi: «Far aftur til Egyptalands, tí at deyðir eru allir teir, ið royndu eftir lívi tínum.» v20 Tá tók Móses konu sína og son sín, setti tey upp á asnan og fór aftur til Egyptalands; og Móses tók gudsstavin í hondina. v21 Og Harrin segði við Móses: «Tá ið tú nú kemur til Egyptalands, tá síggj so til, at tú gert øll tey undur frammi fyri Fárao, sum eg havi givið tær vald til at gera; men eg skal herða hjarta hansara, so at hann letur ikki fólkið fara. v22 Tá skalt tú siga við Fárao: So sigur Harrin: Ísrael er frumgitni sonur mín; v23 men tá ið eg bað teg lata son mín sleppa avstað, til tess at hann kann dýrka meg, tá sýtti tú fyri tí; sí, tí vil eg drepa frumgitna son tín!»

v24 Men á vegnum, har sum hann gisti um náttina, bar so á, at Harrin gjørdi seg inn á hann og vildi drepa hann. v25 Tá tók Zippora hvassan stein og kvetti av yvirhúð sonar síns og nart við føtur hans og segði: «Tú ert mær blóðbrúðgómur!» v26 Tá slepti hann honum; men «blóðbrúðgómur» segði hon vegna umskeringina.

v27 Síðan segði Harrin við Áron: «Far út í oyðimørkina ímóti Mósesi!» Hann fór tá avstað og hitti hann við gudsfjallið og myntist við hann. v28 Og Móses segði Ároni frá teimum ørindum, sum Harrin hevði sent hann við, og øllum teimum tekinum, sum hann hevði boðið honum at gera. v29 Móses og Áron fóru nú og savnaðu saman allar hinar elstu Ísraelsmanna; v30 og Áron hevði á máli alt tað, sum Harrin hevði talað til Mósesar, og Móses gjørdi tekinini fyri eygum fólksins. v31 Og fólkið trúði; og tá ið tey hoyrdu, at Harrin hevði vitjað Ísraelsmenn og litið til eymd teirra, lútaðu tey og tilbóðu.