v1 Latum tí okkum eisini, við tað at vit hava slíkt stórt skýggj av vitnum uttan um okkum, seta av okkum eina og hvørja byrði og syndina, sum lættliga darvar, og við treysti renna tað skeið, sum okkum er fyri sett, v2 við tað at vit líta til upphavsmann og fullkomnara trúarinnar, Jesus, hann sum fyri ta gleði, sum honum var fyri sett, bar kross við toli, og virdi einki um skemd, og er setstur høgrumegin hásæti Guðs. v3 Ja, hugsið um hann, sum hevur tolt slíkt mótmæli móti sær av syndarum, fyri at tit ikki skulu troyttast og verða givnir í sálum tykkara.

v4 Enn hava tit ikki í bardaga tykkara móti syndini gjørt mótstøðu, so at blóð hevur runnið; v5 og tit hava gloymt áminningina, sum talar til tykkara eins og synir: «Sonur mín, vanvirð ikki aga Harrans, og fall ikki í fátt, tá ið hann revsar. v6 Tí at Harrin agar tann, sum hann elskar, og hann slær harðliga hvønn tann son, sum hann tekur at sær.» v7 Haldið út og takið móti aga; Guð fer við tykkum sum við sonum; tí at hvør er tann sonur, sum faðirin ikki agar? v8 Men eru tit uttan aga, sum allir hava fingið lut í, tá eru tit trælbornir, og eru ikki synir. v9 Tess uttan, okkara holdligu fedrar høvdu vit til agarar, og vit høvdu virðing fyri teimum; skuldu vit tá ikki mikið meira vera faðir andanna undirgivnir og liva? v10 Tí at teir agaðu okkum nakrar fáar dagar, eftir tí sum teimum tókti, men hann ger tað okkum at gagni, fyri at vit skulu fáa lut í heilagleika hansara. v11 Allur agi tykist væl í stundini ikki at vera til gleði, heldur til sorgar; men aftaná gevur hann afturfyri teimum, sum við honum eru spekt, friðsælan ávøkst í rættvísi.

v12 Rættið tí máttleysar hendur og viknað knø, v13 og stígið bein spor við fótum tykkara, fyri at tað, sum lamið er, ikki skal fara úr liði, men heldur verða heilað. v14 Tráið eftir friði við øll og eftir halgan; tí at uttan hana skal eingin síggja Harran. v15 Og gevið gætur, at eingin lissir Guðs náði, at eingin beiskleikarót rennur upp, sum ger óskil, og mangir verða smittaðir av henni, v16 at eingin er horkallur ella vanheilagur eins og Esav, sum fyri einans verð seldi frumburðarrætt sín. v17 Tí at tit vita, at hann eisini seinni, tá ið hann vildi arva signingina, varð afturrikin, – tí at hann fekk ikki føri til iðranar – tó at hann bønaði við tárum um at fáa hana.

v18 Tí at tit eru ikki komnir at einum fjalli, sum kann verða nomið við, og at brennandi eldi og sorta og myrkri og harðveðri, v19 og básúnuljómi og ljóði av rødd, sum tey, sum hoyrdu hana, bóðu seg undan, at ikki meira mátti verða talað til teirra; v20 tí at tey orkaðu ikki at bera tað, sum boðið var: «Um tað so bert er eitt djór, sum kemur at fjallinum, skal tað verða steinað.» v21 Og – so øgilig var sjónin – Móses segði: «Eg eri heilt óttafullur og skelvi.» v22 Men tit eru komnir til Sionfjallið og til stað hins livandi Guðs, til hitt himmalska Jerúsalem, og til tíggju túsund av einglum, v23 til hátíðarsamkomu, og til kirkjuliðið av hinum frumgitnu, sum eru uppskrivað í himnunum, og til dómaran, sum er Guð at øllum, og til andarnar av hinum rættvísu, sum fullkomnir eru vorðnir, v24 og til millumgongumannin fyri nýggjum sáttmála, Jesus, og til ástøkkingarblóðið, sum talar betur enn blóð Ábels. v25 Gevið gætur, at tit ikki biðjast undan tí, sum talar! Tí at, tá ið teir, sum bóðust undan tí, sum talaði sítt guddómsorð á jørðini, ikki sluppu undan, tá skulu vit nógv minni sleppa undan, um vit venda okkum burtur frá honum, sum talar frá himnunum. v26 Rødd hansara skakaði hina ferðina jørðina; men nú hevur hann fyrijáttað og sagt: «Enn eina ferð skal eg skaka ikki jørðina eina, men himmalin við. v27 Men hetta: «enn eina ferð» sýnir, at teir lutir, sum skakaðir verða, skulu umskiftast, við tað at teir eru skapaðir, fyri at teir lutir, sum ikki verða skakaðir, skulu verða verandi. v28 Latum tí okkum, sum fáa eitt óskakandi ríki, vera takksamar og við tað tæna Guði, honum til tokka, við blúgv og ótta! v29 Tí at Guð okkara er oyðandi eldur.