v2 Gevið okkum rúm! Ongum hava vit gjørt órætt, ongan hava vit skaðað, ongum hava vit gjørt okkum vinning av. v3 Tað er ikki fyri at fella dóm, eg sigi tað; tí at eg havi áður sagt, at tit eru í hjørtum okkara, so at vit doyggja saman og liva saman. v4 Eg havi stórt treyst viðvíkjandi tykkum, eg havi mikið rós av tykkum, eg eri fullur av troyst, eg eri ovurríkur av gleði í allari trongd okkara. v5 Tí at eisini tá ið vit komu til Makedóniu, hevði hold okkara onga rógv, men vit vóru trongdir á ein og hvønn hátt; fyri uttan stríð, fyri innan ótti. v6 Men Guð, sum troystar hini niðurboygdu, hann troystaði okkum við komu Titusar; v7 ja, ikki bert við komu hansara, men eisini við teirri troyst, sum hann var troystaður við hjá tykkum, tá ið hann segði okkum frá longsli tykkara, gráti tykkara, íðinskapi tykkara vegna mín, so at eg gleddist enn meir.

v8 Tí at um eg havi gjørt tykkum sorg við brævinum, so iðri eg meg ikki eftir tí, um eg eisini fyrr iðraði meg eftir tí; tí at eg síggi, at hatta brævið hevur gjørt tykkum sorg, um so bert eina stund. v9 Nú eri eg glaður, ikki tí at tit fingu sorg, men tí at tit fingu sorg til umvendingar; tí at tit fingu sorg eftir Guðs sinnalagi, fyri at tit í ongum luti skulu fáa skaða av okkum. v10 Tí at sorgin eftir Guðs sinnalagi virkar umvending til frelsu, sum eingin iðrar seg um; men sorg heimsins virkar deyða. v11 Tí at, sí, hetta sama, at tit fingu sorg eftir Guðs sinnalagi, hvussu stóran áhuga virkaði tað ikki hjá tykkum, ja vørn, ja gremju, ja ótta, ja longsil, ja íðinskap, ja revsing! Á ein og hvønn hátt hava tit nú sýnt, at tit vóru sakleysir í hesi søk. v12 Um eg tí eisini skrivaði til tykkara, tá var tað ikki fyri hansara skuld, sum órættin gjørdi, ikki heldur fyri hansara skuld, sum fyri órættinum varð, men fyri at áhugi tykkara fyri okkum skuldi verða opinlýsur hjá tykkum fyri ásjón Guðs.

v13 Tí eru vit troystaðir. Men aftur at hesi troyst okkara kom hin nógv størra gleðin um gleði Titusar; tí at andi hansara er upplívgaður av tykkum øllum. v14 Tí at um eg í onkrum havi róst mær av tykkum fyri honum, tá eri eg ikki vorðin til skammar; men eins og alt tað, sum vit hava talað til tykkara, hevur samsvarað við sannleika, soleiðis er eisini rós okkara fyri Titusi vorðið sannleiki. v15 Og hjartalag hansara er tess innarligari vent til tykkara, sum hann minnist lýdnið hjá tykkum øllum, hvussu tit tóku ímót honum við ótta og bivan. v16 Eg eri glaður um, at eg í øllum førum kann líta á tykkum.