v1 Harranum lovið! Tí góður hann er, tí miskunn hans varir um ævir! v2 So tala tey, ið Harrin loysti, ið hann út úr neyð hevur loyst, v3 ið hann hevur savnað saman úr londum, úr eystri og vestri, úr norðri og suðri. v4 Teir, sum í oyðimørk viltust og á heiðum og ei funnu leiðir til bygda, v5 sum píndust av svongd og av tosta, so í teimum maktaðist sálin, v6 sum tá í neyð síni heittu á Harran, og sum hann tá hjálpti úr trongdum v7 og beindi aftur á rætta leið, so at teir vunnu fram til bygda, v8 teir munnu Harranum prísa fyri miskunn hans og undurverk hans móti menniskjunnar børnum, v9 tí at hann mettaði deyðkomna sál, við góðum hann máttleysa sál aftur menti. v10 Teir, sum í myrkri sótu og heljarskuggum, av vesæladómi og jarni bundnir, v11 tí at teir høvdu treiskast móti orðum Guðs og vanvirt ráð hins hægsta, v12 hvørs hjarta var av sorgum nívt, sum staddir í vanda onga hjálp sær vistu, v13 sum tá í neyð síni heittu á Harran, og sum hann tá hjálpti úr trongdum v14 og leiddi út úr myrkri og skugga og bond teirra sundur sleit, v15 teir munnu Harranum prísa fyri miskunn hans og undurverk hans móti menniskjunnar børnum, v16 tí at koparhurðar breyt hann upp og sundur sló lokur av jarni. v17 Teir, sum sjúkir vóru vegna syndalívs síns og píndust fyri misgerðir sínar, v18 hvørs sál hevði vaml fyri øllum mati, sum at heljargrindum komnir vóru, v19 sum tá í neyð síni heittu á Harran, og sum hann tá hjálpti úr trongdum, v20 sendi sítt orð og teir grøddi og frá grøvini bjargaði teimum, v21 teir munnu Harranum prísa fyri miskunn hans og undurverk hans móti menniskjunnar børnum, v22 takkaroffur munnu teir ofra og við gleði frá verki hans siga. v23 Teir, sum skip síni løgdu í hav og keypferðir fóru um sjógvin v24 – slíkir skoðaðu stórverk Harrans og í dýpinum undur hans – v25 sum, tá ið vindur eftir boði hans kom, ein stormur, ið aldurnar reisti, v26 lyftust til himna upp, niður í dýpið sukku, og í vandanum bilaði hugur, v27 sum vinglaðu og sløðraðu eins og druknir og einki vistu til ráða at taka, v28 sum tá í neyð síni heittu á Harran, og sum hann tá hjálpti úr trongdum, v29 makaði stormin til lítið fleyr, so at slætnaðu havsins bylgjur, v30 sum gleddust, tí at tað varð logn, og sum hann førdi í ta havn, teir skuldu, v31 teir munnu Harranum prísa fyri miskunn hans og undurverk hans móti menniskjunnar børnum, v32 hálova honum í samkomu fólksins, takka honum á gamla manna fundi. v33 Hann skapar um áir til oyðimerkur og til turrlendi kelduvað, v34 til saltheiðar fruktagóða jørð fyri óndskap teirra, ið har búgva. v35 Hann skapar um oyðimørk til tjarnir og turrlendi til kelduvað, v36 letur svangar har setast niður, so teir har kunnu byggja bygd, v37 veltur sáa og vínhagar planta og heysta inn grøði teirra. v38 Hann teir vælsignar, so teir nørast í stórum, og fæ teirra hann ei letur minka. v39 Men verða teir fáir og geva seg undir av neyð og av sorg og móði, v40 so oysir hann háð yvir høvdingar út og letur teir villast á vegleysum heiðum. v41 Men fátækum hann lyftir úr armóð hans upp, hann ættirnar røktar sum fylgi av seyðum. v42 Rættvísir síggja tað og gleðast, og illskapur allur má tagna. v43 Hann, ið vísur er, leggi hetta í geyma og gevi gætur eftir náðigerðum Harrans!