v1 Men ein maður, Ánanias at navni, saman við Saffiru konu síni, seldi ein eigindóm, v2 og tók nakað av virðinum burtur av, so kona hansara visti tað, og kom við einum parti av tí og legði fyri føturnar á ápostlunum. v3 Men Pætur mælti: «Ánanias, hví hevur Sátan fylt hjarta títt, so at tú hevur logið fyri hinum heilaga anda og hevur tikið burtur av peningavirðinum fyri jørðina? v4 Var hon ikki tín, meðan hon var í tíni ogn, og hevði tú ikki ræði á søluvirðinum? Hví hevur tú tá í hjarta tínum sett tær hesa gerð fyri? Tú hevur ikki logið fyri menniskjum men fyri Guði.» v5 Men tá ið Ánanias hoyrdi hesi orð, fell hann niður og gav upp andan. Og mikil ótti kom á øll tey, sum hetta hoyrdu. v6 Men teir ungu menninir stóðu upp og vældu um hann og bóru hann út og jarðaðu hann. v7 Og okkurt um tríggjar tímar seinni bar tað so til, at kona hansara, sum einki visti um tað, ið hent hevði, kom inn. v8 Og Pætur segði tá við hana: «Sig mær, seldu tit jørðina fyri hetta virðið?» Men hon segði: «Ja, fyri hetta virðið.» v9 Tá segði Pætur við hana: «Hví hava tit verið samsint um at freista anda Harrans? Sí, føtur teirra, sum jarðaðu mann tín, eru við dyrnar, og teir skulu bera teg út.» v10 Men hon fell í stundini niður fyri føturnar á honum og gav upp andan; og tá ið teir ungu menninir komu inn, funnu teir hana deyða, og teir bóru hana út og jarðaðu hana hjá manni hennara. v11 Og mikil ótti kom á alt kirkjuliðið og á øll tey, sum hetta hoyrdu.

v12 Men fyri hondunum á ápostlunum hendu mong tekin og undur millum fólkið, og teir vóru allir samhugaðir í súlnagong Sálomons. v13 Men av hinum tordi eingin at fara í felag við teir, men fólkið prísaði teir hátt. v14 Og fleiri og fleiri, sum trúðu, løgdust til hjá Harranum, ein fjøld bæði av monnum og kvinnum, v15 so at tey eisini bóru sjúk fólk út á gøturnar og løgdu tey á sengur og legubeinkir, fyri at, um tað so ikki var meira enn skuggin av Pæturi, tá ið hann kom, skuldi skugga á einhvønn av teimum. v16 Ja, um tað so var úr bygdunum uttan um Jerúsalem, so kom haðan ein mongd saman, og tey høvdu við sær sjúk fólk og slík, sum vóru plágað av óreinum andum; og tey fingu øll heilsuna aftur.

v17 Men høvuðspresturin reistist og allir teir, sum vóru í parti við honum, – tað var Saddukearaflokkurin, – og teir vórðu fullir av ágrýtni; v18 og teir løgdu hendur á ápostlarnar og settu teir í hitt almenna varðhaldið. v19 Men eingil Harrans opnaði um náttina dyrnar á fangahúsinum og leiddi teir út og segði: v20 «Farið og stígið fram og talið í halgidóminum øll hesi lívsins orð til fólkið!» v21 Og tá ið teir høvdu hoyrt hetta, fóru teir í lýsingini inn í halgidómin og lærdu. Men tá ið so høvuðspresturin kom og teir, sum vóru í parti við honum, kallaðu teir saman ráðið og allar hinar elstu hjá Ísraels børnum og sendu boð í fangahúsið, at teir skuldu koma við teimum. v22 Men tá ið tænararnir komu hagar, funnu teir teir ikki í fangahúsinum; og teir komu aftur og søgdu frá hesum og mæltu: v23 «Fangahúsið funnu vit stongt bæði væl og virðiliga og vaktarmenninar standandi fyri durunum; men tá ið vit lótu upp, funnu vit ongan inni.» v24 Men tá ið teir hoyrdu hesi orð, bæði høvuðsmaðurin fyri halgidóminum og høvuðsprestarnir, vórðu teir ráðvillir um teir, hvat ið mundi fara at verða úr hesum. v25 Men tá kom ein maður og bar teimum tey tíðindini: «Sí, menninir, sum tit settu í varðhald, teir standa í halgidóminum og læra fólkið.» v26 Tá fór høvuðsmaðurin avstað við tænarunum eftir teimum og heimtaði teir, men ikki við makt; tí at teir óttaðust fyri fólkinum, at teir skuldu verða steinaðir. v27 Men tá ið teir vóru komnir við teimum, leiddu teir teir inn fyri ráðið. Og høvuðspresturin spurdi teir og segði: v28 «Strangliga buðu vit tykkum ikki at læra í hesum navni, og sí, tit hava fylt Jerúsalem við læru tykkara, og tit vilja føra yvir okkum blóðið av hesum manni.» v29 Men Pætur og ápostlarnir svaraðu og søgdu: «Guði er meir at vera lýðin enn monnum. v30 Guð fedra vára hevur reist upp Jesus, sum tit hongdu upp á træ og tóku av lívi; v31 henda hevur Guð hevjað upp við síni høgru hond til høvdinga og frelsara til at veita Ísrael umvending og syndafyrigeving. v32 Og vit eru vitni um hesar lutir, og heilagi andin, sum Guð hevur givið teimum, sum eru honum lýðin.»

v33 Men tá ið teir hoyrdu hetta, neit tað teir í hjartað, og teir ráðløgdu um at drepa teir. v34 Men í ráðinum reistist tá ein Fariseari, Gamaliel at navni, ein lóglærari, sum var í miklum metum hjá øllum fólkinum, og hann beyð, at teir skuldu lata menninar fara útum eina lítla løtu. v35 Og hann segði við teir: «Tit Ísraels menn, hyggið tykkum væl fyri, hvat tit ætla at gera við hesar menninar! v36 Tí at nakað herfyri hendi tað, at Tevdas steig fram, sum segði seg sjálvan at vera nakað; og ein flokkur av okkurt um fýra hundrað mans fóru í hóslag við hann; men hann varð dripin, og allir teir, sum góvu seg undir hann, spjaddust og vórðu fyri ongum. v37 Aftan á hann reis upp Judas frá Galileu, í teirri tíðini, tá ið skattaútskrivingin var, og fekk fólk í fylgi við sær. Hann læt eisini lív, og allir teir, sum góvu seg undir hann, vórðu drivnir hvør frá øðrum. v38 Og nú sigi eg tykkum: «Latið hesar menn vera og sleppið teimum; tí at um hetta ráð ella hetta verk er av monnum, tá verður tað fyri ongum; v39 men um tað er av Guði, tá eru tit ikki mentir at gera tað til einkis. Latið ikki tað verða, at tit eru slíkir, sum stríðast móti Guði!» »

v40 Og teir góvu honum viðhald og kallaðu ápostlarnar inn aftur og húðflettu teir og buðu teimum ikki at tala í Jesu navni og lótu teir sleppa. v41 Teir fóru tá burtur frá ráðinum, glaðir um at teir høvdu verið hildnir verdir at líða vanvirðing fyri navnsins skuld; v42 og teir lótu ikki av at læra hvønn dag í halgidóminum og heima og at boða gleðiboðskapin um Krist Jesus.