v1 Gevið ljóð, tit himnar, og latið meg orðum mæla: Lýð, tú jørð, á talu mína. v2 Frøði mín sum regnið skal streyma, røða mín drúpa sum døggin, eins og skúrir á grønar nálir og æl á grønskandi urtir. v3 Tí at navn Harrans vil eg kunngera; geva skulu tit Guði várum heiður.

v4 Hann er kletturin, fullkomin eru verk hans, tí at allir vegir hans eru rættlæti, trúfastur Guð uttan svik; rættvísur og rættlátur er hann. v5 Men synir hansara gjørdu illa, hetta spilta og rangvørga ættarkyn!

v6 Vilja tit løna Harranum svá, tú fávitskuta, óvitra tjóð? Er hann ikki faðir tín og skapari, sá, sum gjørdi og myndaði teg? v7 Minnist dagarnar í forðum, hyggið at árum hinna farnu ætta! Spyr faðir tín, hann skal frøða, gamalmenni tíni, tey skulu greina tær mál. v8 Tá ið hin hægsti líknaði tjóðunum arvagrein og greindi sundur mannanna børn, tá setti hann landamark tjóðanna eftir tali Ísraels sona; v9 men arvagrein Harrans var Jákup, Ísrael tilskilaði lutur hans. v10 Hann fann hann í oyðimarkarlandi, í óbygdum, har djórini ýla; hann goymdi at honum hyggiliga og varðveitti hann sum sín eygnastein. v11 Eins og ørnin vekur upp reiður sítt og sveimar yvir ungum sínum, svá breiddi hann út veingir sínar og bar hann á flogfjaðrum sínum. v12 Harrin eina leiddi hann, eingin fremmandur gud var við honum. v13 Hann læt hann taka fram yvir hólar landsins og eta gróður markarinnar, læt hann súgva hunang úr klettinum og olju úr tinnusteinum, v14 aldi hann upp við róma undan kúm og mjólk undan seyði, við møri úr lombum og veðrum, úr Básjans tørvum og høvrum og við bestu hveiti; og av vínberjablóði drakst tú vín.

v15 Men tá ið Jesjurun varð feitur, sló hann frá sær. Tú varðst feitur, digur og væl í holdum, tá havnaði hann Guði, skapara sínum, einkisvirdi frelsunarklett sín. v16 Teir vaktu vandlæti hans við fremmandum gudum, reittu hann við andstygdum sínum. v17 Teir ofraðu skógartrøllum, sum ikki eru gudar, gudum, sum teir áður ikki kendu, nýggjum gudum, nýliga uppkomnum, sum fedrar tykkara ikki óttaðust. v18 Klettin, upphav títt, hirdi tú ikki um og gloymdi tann Guð, sum teg hevði alt.

v19 Tá ið Harrin hetta sá, havnaði hann teimum av gremju yvir synir sínar og døtur v20 og segði: «Eg vil fjala andlit mítt fyri teimum og vita, hvat ið verður av teimum, tí at teir eru rangvørgt ættarkyn, sum trúskapur ikki er skaptur í. v21 Teir vaktu vandlæti mítt við tí, sum ikki er Guð, reittu meg við fánýtu gudum sínum. Eisini eg skal vekja vandlæti teirra við tí, sum ikki er fólk, reita teir við tjóð av dárum. v22 Tí at eldur brennur í vreiði míni og logar dygst niður til heljar, etur upp jørðina og gróður hennar og kveikir í fjallanna grundir. v23 Alt ilt skal eg rúgva yvir teir, skjóta í teir allar ørvar mínar. v24 Ørmaktast teir av hungri og tærast av brunasótt og eitrandi sjúkum, tá sendi eg villdjór við flensandi tonnum og eiturormar eftir teimum. v25 Úti skal svørðið týna og innandura ræðslan, bæði ungar menn og moyggjar, bróstabørn og gráhærdar oldingar.

v26 Eg setti mær fyri at blása teir burtur og týna minnið um teir millum manna. v27 Men eg óttaðist, at fíggindar skuldu elva mær harm, mótstøðumenn teirra misskilja tað og siga: Hond okkara var á lofti, ikki var tað Harrin, sum gjørdi alt hetta! v28 Tí at teir eru ráðaleys tjóð, hjá teimum er eingin hyggja. v29 Vóru teir vitrir, skiltu teir hetta og vistu, hvat ið endi teirra verður. v30 Hvussu skuldi ein elt túsund, og tveir rikið tíggju túsund á flótta, um ikki klettur teirra hevði selt teir, og Harrin givið teir upp? v31 Tí at klettur vár er ikki eins og klettur teirra, tað vita fíggindar okkara fullvæl. v32 Vínviður teirra er úr Sódomu og av akurlendi Gómorru; eitrandi eru vínber teirra og beisk teirra vínberjatyssi. v33 Drekaeitur er vín teirra, ræðuligt ormaeitur. v34 Er hetta ikki goymt hjá mær, innsiglað í goymsluhúsum mínum, v35 til hevndardagurin kemur og endurgjaldið, tá ið føtur teirra skulu snáva? Tí at glatunardagur teirra er í nánd, í bræði kemur tað, sum teimum er ætlað.» v36 Tí at Harrin man veita fólki sínum rætt og eymkast yvir tænarar sínar, tá ið hann sær, at megin er uppi bæði hjá trælum og hinum frælsu. v37 Tá man hann spyrja: «Hvar eru nú gudar teirra, kletturin, sum teir litu á, v38 sum ótu fiti sláturofra teirra og drukku vín droypiofra teirra? Rísi teir nú og hjálpi tykkum; veri teir nú vørn tykkara! v39 Sannið nú, at eg, eg eri Guð, og at eingin Guð er til uttan eg! Eg deyði og lívgi, eg særi og grøði, og eingin bjargar úr mínum hondum. v40 Tí at eg havi upp hond mína móti himni og sigi: So satt sum eg livi um ævir! v41 Tá ið eg havi brýnt mín glógvandi brand, og eg fari undir at døma, tá hevni eg meg inn á fíggindar mínar, endurgjaldi teimum, ið meg hata. v42 Eg geri ørvar mínar druknar í blóði og metti svørð mítt við holdi, í blóði av vignum og hertiknum, av høvdingahøvdum fíggindanna.»

v43 Lovið, tit tjóðir, fólki hans, tí at hann hevnir blóð tænara sína, hann hevnir seg inn á sínar mótstøðumenn, og landi fólks síns veitir hann sáttargerð.

v44 Móses kom tá og flutti fólkinum alt hetta kvæði, hann og Jósva Nunsson. v45 Og tá ið Móses hevði lokið at mæla øllum hesum orðum fyri øllum Ísrael, v46 segði hann við teir: «Leggið tykkum væl í geyma øll hesi orð, sum eg í dag havi flutt til vitnis ímóti tykkum, og bjóðið børnum tykkara at halda vandaliga øll orð í hesi lóg. v47 Tí at hetta eru ikki tóm orð fyri tykkum, heldur stendur lív tykkara í tí, og í tí stendur eisini, um tit skulu liva leingi í tí landi, sum tit nú halda inn í yvir Jórdan til tess at taka tað til ognar.»

v48 Henda sama dag talaði Harrin við Móses og segði: v49 «Far har niðan á Ábarim fjallið, Nebo fjallið, í Móabs landi ábeint Jeriko og lít út yvir Kánáanland, sum eg skal geva Ísraelsmonnum til ognar. v50 Og har uppi á fjallinum, sum tú fert niðan á, skalt tú doyggja og savnast til ættarfólks tíns, eins og Áron, bróðir tín, doyði á Hór fjallinum og savnaðist til ættarfólks síns, v51 aftur fyri at tit vóru trúleysir móti mær millum Ísraelsmanna við Meribavøtn í Kádesj í Zin oyðimørk, við tað at tit ikki halgaðu meg millum Ísraelsmanna. v52 Tí skalt tú síggja landið har yviri, men ikki sjálvur koma hagar, inn í tað land, sum eg skal geva Ísraelsmonnum.»