v1 Tað árið, tá ið Uzzia kongur doyði, sá eg Harran sitandi á høgum hásæti, hátt hevjaðan, og sleipið av skikkju hansara fylti halgidómin; v2 kring hann stóðu seráfar, hvør teirra hevði seks veingir; við tveimum huldu teir andlitið, við tveimum huldu teir føturnar, og við tveimum hildu teir sær á flogi. v3 Og teir kallaðu hvør til annan og søgdu: «Heilagur, heilagur, heilagur er Guð herliðanna, jørðin øll er full av dýrd hans!» v4 Fyri rødd teirra skulvu durastavirnir, og húsið fyltist av royki.

v5 Tá segði eg: «Vei mær! Eg beri ikki boð í bý! Tí at eg eri maður við óreinum vørrum og búgvi mitt í fólki við óreinum vørrum; og nú havi eg við egnum eygum sæð kongin, Harra herliðanna.» v6 Ein av seráfunum kom tá fljúgvandi til mín; í hondini hevði hann glóð, sum hann við klova hevði tikið av altarinum. v7 Hana læt hann nerta við munn mín og mælti: «Sí, hon hevur nortið við varrar tínar; nú er misgerð tín burtur og synd tín fyrigivin.» v8 Síðan hoyrdi eg rødd Harrans, ið segði: «Hvønn skal eg senda? Hvør vil vera ørindreki okkara?» Og eg svaraði: «Her eri eg – send meg!» v9 Tá mælti hann: «Far og sig við hetta fólkið: Lurtið væl eftir, tit skulu tó einki fata, hyggið gjølla, tit skulu tó einki skilja. v10 Ger hjartað hart í hesum fólki, ger oyru teirra deyv og eygu teirra blind, so at tey síggja ikki við eygunum og hoyra ikki við oyrunum og fata ikki við hjartanum so mikið, at tey kundu vent við og verið grødd.»

v11 Tá mælti eg: «Hvussu leingi, Harri?» Hann svaraði: «Hagar til borgirnar liggja oyddar og óbygdar, og húsini eru mannoydd og landið alt ein oyðimørk, v12 og Harrin hevur rikið fólkið langt burtur, og oyðurnar eru vorðnar mangar í landinum, v13 og er enn ein tíggjundi partur eftir, skal eisini verða beint fyri honum. Men eins og rótarstubbi verður eftir, tá ið eik og terebint verða feld, svá skal rótarstubbi teirra verða eftir, sum heilagt sáð.»